CB1 hartzaile astrozitikoa mikroskopio elektronikoko prestakinetan detektatzeko markatzaile astroglialak: GFAP vs GLAST

Abstract

Azken hamarkadetan burutu diren hainbat lanek aditzera eman dutenez, astrozitoak, neuronak euskarri estrukturalaz hornitzen dituzten zelula pasibo izatetik urrun, garuneko ezinbesteko elementuak dira. Gainera, hainbat hartzaile adierazten dituzte beraien mintzean, funtzio sinaptikoan eginkizun garrantzitsua duten zelula bezala nabarmenduz, “Sinapsi Tripartitako” partaide aktiboak direlarik. Hartzaile horien kokapena aztertzeko mikroskopio elektronikorako immunohistokimika bikoitza erabiltzen da, astrozitoak markatzeko zelula mota honetan bakarrik adierazten den GFAP zitoeskeletoko proteinaren aurkako antigorputzak erabiliz. Hala ere, GFAParen natura harikara dela eta, astrozitoen gorputz eta adarkadura nagusietara mugatzen da, astrozitoen morfologiaren irudi murriztu bat emanez. Lan honetan, GLAST glutamato garraiatzailea proposatu nahi da mikroskopio elektronikoko tekniketan adierazle astroglial gisa erabiltzeko, eta astrozitoetan adierazten den CB1 hartzaile endokannabinoidearen adibidearekin frogatzen da honen erabilerak dakartzan onurak.

Far from being merely passive cells providing structural support to neurons, astrocytes are now viewed as crucial active and dynamic elements of the brain circuitry. They express functional neurotransmitter receptors, being important active elements of the “Tripartite Synapses”. Using antibodies against GFAP to label astrocytes in a double immunochemistry for electron microscopy is the main technique used to decipher the exact localization of those astroglial receptors. However, as GFAP is a cytoskeletal protein assembled in intermediate filament packets, GFAP immunostaining is limited to the core in the main radial processes of the astrocyte, providing us a restricted morphology of astrocytes. In this work, GLAST glutamate transporter is proposed to use as glial marker in electron microscopy preparations, and the advantages that its use represents, is proved with the example of astrocytic CB1 receptor detection.