Harrapakinen partiketa ehizamolde ezberdineko saguzarretan: Plecotus austriacus (Fisher, 1829) eta Hypsugo savii (Bonaparte, 1837) espezieen kasua

Abstract

Baliabideak mugatzaile direnean, haien partiketa ezinbestekoa da espezie sinpatrikoen koexistentzia bermatzeko. Ehizamolde ezberdineko bi saguzar-espezieen dieta aztertu dut, teknika molekularrak erabiliz: Plecotus austriacus, eremu itxietan ehizatzera moldatua dagoena; eta Hypsugo savii, eremu irekiak nahiago dituena. P. austriacus-en dietan 33 taxon identifikatu nituen eta H. savii-ren kasuan 46, gehienak lepidopteroak zirelarik. Lau harrapakin taxon baino ez ziren detektatu bi espezieen dietan, nitxoen gainezarpen balio txikia iradokitzen duena. Harrapakinen ezaugarriek oro har, bi saguzar hauen kasuan ezaugarri ekomorfologiko eta jokabidezkoek harrapakinen partiketa errazten dutela iradokitzen dute, haien koexistentzia erraztuz.

When resources are limiting, their partitioning is vital for the coexistence of sympatric species. I analysed the diet of two bat species of different hunting strategies, using molecular techniques: Plecotus austriacus, which is adapted to forage in cluttered spaces, and Hypsugo savii, which prefers open spaces. 33 taxa were identified in the diet of P. austriacus, and 46 in the diet of H. savii, the majority being Lepidoptera. Only four prey items were identified in both species, resulting in low niche overlap between both species. Prey traits, overall, show that morphological and behavioural differences facilitate prey partitioning between these two bat species, allowing their coexistence in sympatry.